Psalm 110 is de oudtestamentische tekst waaraan het Nieuwe Testament het meest refereert. Die verwijzingen zijn te vinden in de synoptische evangeliën, de brieven van Paulus en Petrus en in Hebreeën. Vaak staan ze op cruciale plaatsen. Een diachrone en synchrone analyse van de psalm vormt de basis voor het onderzoek naar de interpretatie ervan tot en met de eerste eeuw na Christus. Eerst onderzoekt de auteur de plaats van Psalm 110 binnen de Psalmen en de overzetting ervan in de Septuaginta (= LXXPs 109). Vervolgens inventariseert en analyseert hij alle nieuwtestamentische verwijzingen naar deze psalm en onderzoekt welke rol deze in de vorming van de nieuwtestamentische christologie heeft gespeeld. Een van de hoofdconclusies van deze studie is dat alleen LXXPs 109 en niet Ps 110 het nieuwtestamentisch gebruik mogelijk heeft gemaakt.