Op dat moment schiet de gedachte als een vlam door mij heen. De trein.
De middernachttrein.
De middernachttrein komt eraan en de brug is kapot.
'Nee, nee!' schreeuw ik tegen de storm in. De woorden slaan terug in mijn gezicht. 

Kate is zestien en droomt van een echt leven. Niet meer elke dag voor haar zieke moeder en zusjes en broertje zorgen, niet meer elke dag schrobben, koken, wassen, voor het vee zorgen. Op een dag lijkt de droom uit te komen en krijgt ze de kans om ergens anders een nieuw begin te maken.
Die nacht breekt er noodweer los. De brug vlak bij hun huis bezwijkt, en Kate weet dat de volgende trein rond middernacht over de brug komt. Zij is de enige die de trein tegen kan houden, maar daarvoor moet ze een spoorbrug over - levensgevaarlijk in deze storm.
De grootste moed is vaak niet zichtbaar voor anderen. Kate staat voor een onmogelijke keus. Wat blijft er van haar dromen over als ze moed genoeg heeft om te kiezen?