De schrijvers/samenstellers geven in ‘Inleiding en verantwoording’ aan waarom er gekozen is voor deze zeven protestantse belijdenisgeschriften: De Augsburgse Confessie (1530) en De Catechismus van Geneve (1542), gelden als vertegenwoordigers van de twee hoofdstromen binnen het protestantisme: het lutheranisme en het calvinisme(7); verder zijn opgenomen: De Nederlandse Geloofsbelijdenis (1561), de Heidelbergse Catechismus (1563), de Dordtse Leerregels (1619): de drie formulieren van enigheid én de Belijdenis en de Kleine Catechismus van Westminster (1646-1648): vanwege de sterke theologische banden tussen Engeland en Nederland (7).  

Hfd. 1  Over belijdenisgeschriften en hun harmonisatie.  

Er zijn in het tijdperk van de Reformatie en daarna veel confessionele geschriften verschenen: Wat zijn daar de oorzaken van? Welke soorten zijn er verschenen en welke functie hebben ze? Waarom zijn er in een latere periode belijdenisgeschriften geharmoniseerd en ook verzamelwerken van confessies gepubliceerd?                                                                                                                              

Hfd. 2 De zeven belijdenisgeschriften.                                                                                                               

Een beknopt overzicht van de achtergrond en inhoud van de zeven afgedrukte belijdenisgeschriften: a. algemene typering; b. de historische context en de auteurs; c. de structuur; d. enkele opvallende theologische kenmerken van het confessionele geschrift; e. welke positieve en negatieve reacties zijn er later opgeroepen; f. overzicht van de meest recente literatuur.                                                                                                                             

Hfd. 3

De inhoud van de 7 protestantse belijdenisgeschriften wordt op onderwerp gerubriceerd. De structurering van de 7 in dit boek behandelde confessies komen uiteraard niet direct overeen met de opzet van Belijden in zevenvoud. Dat houdt in dat er bij de rubricering keuzes gemaakt moesten worden. De uitgebreide toelichtingen op de 7 belijdenisgeschriften (zie hfd. 2) zijn onmisbaar om geconstateerde verschillen te duiden.

De schrijvers richten zich op een breed publiek, niet alleen theologiestudenten en andere belangstellenden, maar juist ook op predikanten en catecheten voor de voorbereiding van de (catechismus)prediking en de catechese. Ook geschikt voor gebruik in het onderwijs en geestelijke vormings-toerustingscursussen.

Zeer leerzaam is hfd. 2: achtergrond en inhoud van de 7 belijdenisgeschriften. Nodig bij het lezen en vergelijken. Ik geef twee voorbeelden: Zondag 1 van de HC: ‘Deze driedeling: ellende, verlossing en dankbaarheid, heeft echter ook alles te maken met het persoonlijk geestelijk leven van de gelovige. Wanneer hij deze troost geniet ervaart hij iets van genade en van dankbaarheid. (-) Een andere opvatting is ‘dat vraag en antwoord 2 gelezen moet worden in het licht van de belijdenis inzake de enige toost uit zondag 1. Hier spreekt de gelovige immers uit op welke wijze hij de enige troost heeft leren kennen, namelijk in de weg van de kennis van de drie stukken’(48/49) . T.a.v de verkiezing en verwerping in de DL (71).